De laatste examens zijn geweest. Rond het kunstmatige meer zwermen de studenten uit om te barbecuen. Op de Grande Place staan tv's voor de terrassen zodat iedereen de voetbalwedstrijden goed kan volgen. Einde van het jaar. Nu is het nog wachten op de uitslagen en het eindfeest. Dan gaat Louvain-la-Neuve leegstromen, tot na de zomer.
Ook voor mij begint het einde van mijn verblijf hier te naderen. Vanavond heeft mijn huisbaas, Didier, me bij wijze van afscheid mee uit eten genomen. Vrijdag vertrekt hij naar Frankrijk voor een vakantie en als hij terugkomt ben ik al weg. We bespreken waar ik de sleutel achter zal laten en welk telefoonnummer ik moet bellen als er iets mis mocht zijn. Hij vertelt me dat hij een paar keer gemerkt heeft dat ik weliswaar keurig de sleutel omgedraaid had, maar dat de deur nog niet in het slot zat. "Het is een lastige deur", zegt hij verontschuldigend. Maar ja, het is niet zijn huis en hij heeft weinig zin om er een nieuwe deur in te zetten.
In mijn hoofd ben ik al een beetje afscheid aan het nemen. Dit is de laatste keer dat ik met de trein gekomen ben. Volgende week kom ik met de auto om mijn spullen mee terug te kunnen nemen. En na volgende week is mijn séjour van 14 weken voorbij. Omgevlogen, zo kunnen we wel zeggen.
Niet meer van de heuvel afvallen naar de campus toe. Niet meer amechtig tegen de heuvel opfietsen, op weg naar huis. Niet meer dat bijzondere luchtje op de gang van de vierde verdieping van het Collège Erasme. Niet meer die collega's die ik zo ben gaan waarderen. Niet meer de poes Félix, die 's nachts op zijn rug voor mijn kamerdeur ligt omdat hij zo graag geaaid wil worden.
Terug naar de VU, naar de hertentamens, de vergaderingen, de voorbereidingen voor het nieuwe seizoen, de jaargesprekken, en niet te vergeten de scripties, de promotiebegeleidingen en de commissies.
Hier ben ik druk bezig om die analyses af te maken die ik per se af wil hebben voor ik terugga. Eén ervan is een automatische analyse van de stukken voor en na de voegwoorden *omdat* en *want*. Daarvoor moet de computer hard rekenen. Per segment is ie zo'n vier seconden bezig. Aangezien ik 1100 omdat-fragmenten en 5000 want-fragmenten hebben (keer twee segmenten keer vier seconden) is het geen wonder dat dat ding warm wordt. Het staat al sinds gisteravond te snorren en is pas op driekwart van het karwei. Maar mooi dat het me wel lukken gaat.
Ik kan het iedereen aanbevelen, zo'n periode van afstand nemen. Heel nuttig om een totaal ander gezichtspunt in te nemen. Dat laat je je eigen plek met nieuwe ogen bekijken. En je leert er een hoop van.
