Mijn weblog is vertraagd. Allerlei excuses natuurlijk. Zo zat ik afgelopen week in Nederland. Eerst bij de familie, vanwege Pinksteren. Daarna een lezing voorbereiden en geven. En tot slot een twee dagen durende vergadering van een NWO-commissie. Maar de echte reden is natuurlijk dat ik het over een moeilijk onderwerp wil hebben, waar ik maar geen grip op krijg: BHV.
Wie de 39 berichten in het NRC-archief over de BHV-kwestie doorneemt komt voortdurend de volgende zinnen tegen: "Brussel-Halle-Vilvoorde bestaat uit de tweetalige hoofdstad en 35 omliggende gemeenten die bij Vlaanderen horen. In die Vlaamse gemeenten wonen veel Franstaligen. Ze kunnen er stemmen op de kopstukken van Franstalige partijen die in Brussel wonen. Volgens Vlaamse politici werkt dat de verfransing van de gemeenten in de hand. Ze willen de Vlaamse gemeenten daarom losmaken van Brussel, door het kiesdistrict te splitsen. De Franstalige politici zijn daar fel op tegen."
Ziedaar een technocratische beschrijving van de kwestie: de Vlamingen zijn voor en de Walen zijn tegen de splitsing. Maar die technische details vatten de kwestie maar heel minimaal samen. Liesbeth drukte iets uit van de sentimenten die hier spelen toen ze zei dat als die splitsing opgelegd wordt door de Vlaamse politiek, dat dan een heel fundamentele aanslag op het vertrouwen in het staatsbestel tot gevolg heeft.
Van Liesbeth kreeg ik een krantenartikel met als titel "Opsplitsen van BHV is niet onlogisch, zich ertegen verzetten ook niet..." In het artikel wordt gepoogd de achtergronden, gevoeligheden en mogelijke oplossingen samen te vatten (het komt dan ook uit de rubriek Eclairage van La Libre). Ook met woordenboek erbij kost het lezen me verschrikkelijk veel moeite. Ik mis de achtergrond om te weten wat de regenboog, de circulaires van Peeters en het pact van Egmond zijn. Zelden zag ik een tekst met zoveel beeldspraak en zoals zo vaak werkt beeldspraak verhullend. Maar wat ik er wel uit opmaak is dat opsplitsen vooral een enorme symboolwaarde heeft voor de nieuwe verhoudingen in België: Vlamingen willen op zichzelf, zonder die lastige (en dure) Walen. En daar zit hem waarschijnlijk die aanslag op het vertrouwen in het staatsbestel in.
Ik begrijp er nog steeds niets van. Want BHV is ook gekoppeld aan kwesties als burgemeesterbenoemingen, het al dan niet tegenhouden van hervormingen van de staat, maar vooral het terugkomen op afspraken uit de vroege jaren '60. Aan internationale volkenrechtelijke kwesties over het zelfbeschikkingsrecht van regio's. Aan uitspraken van het Hof van Geschillen.
Leeft het, de kwestie-BHV? De allereerste keer dat ik er iets over hoorde zeggen was toen ik Liesbeth ernaar vroeg. Voor het overige hoor je er niemand over op straat. Maar op de radio en (vooral) in de krant kom je het voortdurend tegen. Gaat België opsplitsen? Ik geloof er niets van. Kijk maar naar de reacties op het onverwachte einde van de tenniscarrière van Justine Henin. Oud en jong, arm en rijk, Vlaming en Waal, allemaal vinden ze het o zo jammer dat onze Justine gestopt is. België bestaat, ondanks zichzelf.
